16 Eylül 2009 Çarşamba

Yol…


Kelimeleri toplayıp bir araya getirmekte bile zorlanıyorum aslında .Ben onları bavuluma koymak istiyorum.Susma zamanıdır şimdi.Çok konuştum ben,çok koştum ben.Ne dediğimi bilmeden,nereye gittiğimi bilmeden.Umarsızca konuştum,umutsuzca koştum…

Ve bir gün…Allah’a yalvardığım bana ışık tutmasını istediğim bir gün,bana Güneş’ini yolladı.Güneş ki deldi geçti beni,Güneş ki bundan gayrı yolun tek,önün açıktır dedi.Güneş ki hazırlan yola çıkma vaktidir dedi.Kapkara atının üzerinde kapkara giysileri ile kömürden kara güneşten parlak gözleri ile bana peşimden gel dedi sanki.Ben sustum,gözlerim kamaştı,içim aydınlandı Güneş’in ışığından…

Ama zordu yol hazırlığı…Güneş’in istekleri vardı.Son 30 yıldır edindiğim alışkanlıklardan vaz geçilmeli,kemiği olmadığından bir türlü tutulamayan dil tutulmalı,her yakaladığında akıl kötü düşünceleri,yürekten tövbe edilmeliydi.Dahası da vardı üstelik hayatımdakilerden vaz geçilmeliydi.Yüreğimin içindekileri çıkartmalıydım.Tek aşk için yanmalıydı bu yürek.Yol arkadaşı istemiyordu Güneş.Bense o gözleri ilk gördüğüm andan beri Güneş’ten başkasını dilemiyordum Hak’tan.Bir kez daha görebilmek için onu kendimden vaz geçmeye hazırdım ve Güneş’te bunu istiyordu zaten.Ölmeden öldürmemi istiyordu Ben’i.

Kuralları vardı Güneş’in ,hem de uyulması zor kurallar.Ama bir kez Aşk düşmüştü kalbe,kim engel olabilirdi ki …

Yola çıkmak için ‘yol’um uzun ve meşakatli..Engelim çok….Kimseyi incitmek istemiyorum ama bu uğurda inciteceklerim ve incittiklerim için şimdiden özür dilerim.Ama ben kendimden vazgeçme faslındayım sizden vazgeçmişim çok mu???

Daha ne yazmalıyım bilmiyorum.Sadece güç diliyorum kendime dayanma gücü…

Sevgiyle Kalın…

SAYAÇ

Sitenizesayac.com