Döndüm,buradayım.Dimdik durmaya çalışıyorum ama gözyaşlarıma mani de olmam imkansız.Bu gün sizlerin benim için ne kadar değerli olduğunuzu bir kez daha anladım.Hem de acı bir haberle…
Blogger’da bitmek tükenmeyen sorunlar yüzünden doğru düzgün iletişim kuramıyoruz haftalardır.Bugün güç bela Öykü’mün sayfasına girince gördüm onu.Ölümün soğuk eli değdi tenime.Ufuk Çizgisi’ni kaybetmişiz.Annemin ölümünden sonra kolay kolay ağlayamadım hiçbir ölüme ama nedense bu çokta iyi tanımadığım insan ağlattı beni.İçim sızladı.Cevap yazmadığım yorumlarından ötürü vicdanım sızladı.Sonra daha yakından tanıdıklarımı da kaybedebileceğim aklıma geldi.Dayanamadım ağladım.
Tamam anlatacağım.Son birkaç haftadır sansürle yazdığım yazıları bir kenara bırakıp yazacağım.Ruh halimi sebeplerini,içimde ki bitmek tükenmek bilmeyen kaçma hissinin sebeplerini ,aslında her şeyi bu kadar içinden çıkılmaz duruma getiren kişinin gene kendim olduğunu ve o yüzden de şu an çektiğim acıları kabullendiğimi ,hepsini anlatacağım.Sözcüklerimi saklamayacağım sizden.Sahibine Mektuplar eskisi kadar cesur olacak ,sizin sevdiğiniz gibi.Ama ne olur biriniz daha böyle zamansız bir anda bırakıp gitmeyin beni…
Ufuk Çizgisi son yazılarından birinde Allah ‘tan hayırlı ölüm dilemiş.Gittiği yerde acılarının dinmiş olduğunu düşünmek istiyorum.Hani derler ya Allah sevdiği kullarını yanında istermiş diye.Mekanı cennet,toprağı bol olsun.Nur içinde yatsın.O’na ne mutlu ki bunca insan onu güzel bir şekilde uğurluyor son yolculuğuna…
Çok üzgünüm,aslında böyle tasarlamamıştım bu yazıyı.Umut dolu,aşk dolu,sevgi dolu bir ‘İyi Bayramlar’ yazısı olacaktı ama olmadı.Gene olmadı.
Son bir iki hafta içinde o kadar çok veda yaşadım ki…Aslında kendimi öyle bir kapana soktum ki şimdi tutup yazsam ,nelerle uğraşacağımı düşündüğümden yazamıyorum da.Yani o her şeyi tüm dürüstlüğüyle yazan kalem kendini birkaç ayda öyle bir hale soktu ki artık yazamıyor da…
Mutlu olduğum tek şey var ,ne yaptıysam bedelini bu dünyada ödüyorum.Hal böyle olunca bana da ne varsa yaşayacağım ne kadarsa çekeceğim acı kabullenmekten başka çare kalmıyor.
Ama çok canım yanıyor.Öyle böyle değil,tarifi yok bunun.Galiba en kötüsü önce bulutların üzerine çıkıp sonra birden yerin dibine düşmek.İşte şu an hissettiğimin tarifi tam da bu.Yalnızım gene…Ağlıyorum gene…İçimde bir şeyler kopuyor gene…
Ama bu kez bir fark var,bu kez durup tükenmeyi beklemeyeceğim.Arkama bile bakmadan kaçacağım varsın acı beni kovalasın.Şehri terk eden ilk trene binip gideceğim yarın akşam.Nereye gittiği umrumda değil.Yanımda fotoğraf makinem,ve kırılmış incinmiş bir kalp var …
Bu kez biri gelip bu acıyı dindirsin diye beklemeyeceğim.Acı bu,geldiği gibi gider zaten…Belki hayallerimi gittiğim istasyonlardan birinde bırakırım hem.Onlarsız dönerim İstanbul’a…
Korkmayın,size veda etmiyorum…Yanımda sizi de götürüyorum.Gitme cesareti bulmam için dua edin.Kalırsam çok acıyacak canım çünkü.Beni siz uğurlayın,siz karşılayın.Bu aralar böyleyim zaten.Sürekli bir yere gidiyorum ,dönerken bir veda yaşıyorum.Bakarsınız bu kez hayallerime veda eder,daha mutlu geri dönerim.
Kalbinde sevgi olan herkesin çok güzel bir bayram geçirmesini dilerim.Özellikle not düşmek istediklerim var ama;
Öykü’m anneciğin ve babacığın yarın sabah senin yanında olacaklar,kalbini her zamankinden daha koca aç ,hissedeceksin ve sakın ağlama !Onlar seni gülerken görmek istiyorlar ,bana inan…
Papatya;burada değilsin ama eminim yarın sabah sende burada olmayı dileyeceksin içinden.Biz ve Türkiyede ki tüm sevdiklerin seni yanındaymış gibi kucaklayacak..
Bedardemcim,umarım çok güzel bir tatil geçirirsin.Ailenin kıymetini bil ve onlara daha sıkı sarıl…
Ve Sağır Kedicim;seni böyle dimdik ayakta gördükçe mızmızlandıklarımdan ötürü utanç duyuyorum.Hep böyle dimdik dur olur mu…?
Kalbinde sevgi olan herkese şeker tadında bir bayram dilerim…
Uğurlamak isteyen olursa yarın gece Haydarpaşa’da olacağım…
