Çaresizlik denen şey böyle bir şey olsa gerek.Cumartesi’den beri sanki ölümcül bir sessizliğe gömüldüm,psikoloğumun söyledikleri ile iç sesim arasında kavga edip duruyorum.
Üstelik sende böyle hiç olmadığın kadar şevkat doluyken işim hiçte kolaylaşmıyor.Gerçekten mecbur muyum senden uzaklaşmaya ,gerçekten bu mu kurtaracak ilişkimizi,gerçekten sen psikoloğumun anlattığı gibi mi düşünüyorsun şu an?
Bu sabah senden çıkarken içim acıdı sanki bir daha göremeyeceğim bir evden çıkıyormuşcasına son bir kez daha her şeye dönüp baktım.Sense geceden beri belki bin kez neyim olduğunu sorup durdun,içine gömüldüğüm sessizliğin hayra alamet olmadığını hissetmiş gibiydin.Oysa ne çok istedim gerçekten bana psikoloğun çizdiği o adam mısın sen demeyi.Ama dememeliyim,konuşmam yasak.Reçete kesin ;acı reçete .Seni daha az görmem gerek.Ama bu reçete seni anca yaralar ,beni kanatır…
Canım o kadar acıyor ve konuşmam bile yasak iken yazmak öyle zorlaşıyor ki…Bazen düşünüyorum sen de mi yanlış insansın ve bir gün çekip gidecek misin?Geriye sadece birkaç güzel anımı kalacak gene bana.Bazen de bugün değil de yıllar önce karşılaşsaydık her şey farklı olur muydu diye soruyorum kendime.Seçtiğin ben olur muydum,seçtiğin ve sevdiğin…Beni seviyor musun ki sen…Seviyorsan neden bir kere olsun duyamadım ben sevgini.Sevmiyorsan neden yanındayım.Unutma ben değildim bu hikayenin oyun kurucusu ,sendin.Sen çağırdın beni hayatına.Ben sadece binbir düşünce ile ve ağır adımlarla geldim.Israrına ve yalnızlığıma yenildim.Neden her şey bu kadar gizli sende .Fark etmiyor musun o gizemli karanlık yollarında ,yön bulmaya çalışmaktan yoruldum ve galiba artık kayboldum.Görmüyor musun küçük bir kız çocuğu gibi karanlığın içinde sinmiş ağlıyor ve bekliyorum gel ve beni çek çıkar aydınlığa diye.
Neden aşk hep böyle ,kadın ve erkeğin gizli stratejilerle savaş meydanına çevirdiği bir şey aşk.Hayatta en çok güvenmek istediğim, yanında en çok kendim olmak istediğim insana oyun oynamak neden?Hep mi böyleydi bu,yoksa biz aşkı da mı kirlettik.İçimden avazım çıktığı kadar bağırmak,içimden geçen her şeyi sana sormak,duyacaklarımdan da mutlu olmak istiyorum.Sen misin içime bu düğümleri atan sevgilim.Sen misin beni sessizliğe mahkum kılan.Yoksa sevmenin bedeli mi bu,normal mi bu yaşadıklarım.
Ne olur gözlerimden anla suallerimi ,ne olur bitir bu bende ki sessizliği.Keşke arada sevgililer birbirlerine yazılı sınav yapsa ve sormak istedikleri her şeyi sorsa,doğru cevap yazmakta şart olsa.Her şey ne kadar kolay olurdu.Biz neden hayatlarımızı yokuşa sürüyoruz hep.Neden acıların insanlarıyız biz ve neden su yolunu bulmuyor bazen.Neden benim canım bu kadar yanıyor sevgilim.Yoksa duyacaklarımdan mı korkuyorum.Yoksa böyle bir sınav yapsalar ,biz geçemez miydik ?Memnun etmez miydi cevaplar ikimizi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder