Sessiz Gemi

Bu mektup belki hiçbir zaman sahibine varmayacak….Belki de düşündüğümden çok daha hızlı yerine ulaşacak.Ama yazılmasının sebebi ne yerine ulaşabilme kaygusu ne de sahibini bulabilme arzusu…Sadece gerçekleri anlatabilme ve içimdekileri dökülme isteği…Aslında hepsinden de çok bir küçük teşekkür…Sahibine…

Hikayenin esas kadınının ve hatta esas adamının da olacaklardan bir haber oldukları bir dönem de bir ayrılık anında adamın belki de sadece bir iç güdüyle çaldığı iki şarkıydı önce her şeyleri;Gülmek için yaratılmış gözlerde yaşlar niye ve Vakit tamam…Aslında şarkılardan bir masaldı onların aşkı belki de.Çünkü zamanla dillerine dolanan onları tamda anlatan bir küçük aşk masalı ,yerini seni bana vermediler’e bırakacak ve en sonunda tekrar vakit tamam olacak .Genç kadında kendinden daha da genç adamı terk etmeye mahkum olacaktı.

Bütün bunları tam da şimdi yazmamın sebebi; bunca zaman kendimi savunmadan herkez beni acımasızca yargılarken tüm sukünetimle yerimde dursam da duydum ki artık mutlusun ve hayatında başka biri var.Umarım çok mutlu olursun.Çünkü sen tanıdığım en adamsın ,çünkü sen bir zamanlar beni çok mutlu ettin.Çünkü ben seni bir zamanlar çok sevdim…

Küçüğüm;bir devin içine saklanmış bir bebeğin kalbi var sende,yolun ,tahtın ,bahtın hep açık olsun.

Ben seninle öyle güzel şeyler yaşadım ki,hepsi sanki bir masaldı ve üstüne yaşanan hiçbir şey anılarımdan onları silemedi ve bugün bile gözümün önünden geçip gittiklerinde yüzümde bir acı tebessüme yer açıyorlar.Her şey o kadar temiz o kadar saf o kadar pazarlıksız ve içtendi ki unutmak bu kadar güzel bir şeye haksızlık olurdu.Ben unutmadım,unutmayacağım küçüğüm.

Ne Küçüksu’da iş çıkışı yediğimiz dürümleri,ne I love you Paris’i ne gizli gizli buluşmalarımızı,o çok içtiğimiz gece Bostancı’nın göbeğin de sırf benim için endişeleniyorsun diye sana tokat atışımı,seni aşağı indirebilmek için yarattığımız türlü türlü arızaları,güneşli havalarda çimlere uzanışımızı,okey partilerimizi ve daha nice anılarımızı.Belki iş için gittiğimiz o güzelim şehirde doğduğum yerde,İzmir’de,kordonboyun da o gün batımında kalmalıydık biz küçüğüm…O gün dediğim gibi keşke hiç dönmeseydik.

Ama döndük ve bizi ayırdılar.Döndük ve bizim o saf el değmemiş sevgimizi kirlettiler,dillendirdiler,kınadılar,yargıladılar.Olmaz dediler,yanlış buldular,baskı yaptılar.Seni yaraladılar beni kanattılar.Ben sustum,sessizliğimle seni dondurdum,seni kızdırdım ve biliyorum seni çok acıttım.Ama başka çarem yoktu küçüğüm.Ben her gece senden uzakta evimde ağlaya ağlaya uyudum,sabahları kalkıp,yanında taş kalpli zalimi oynadım.Elimi tutup çeksen,göğsüne yaslasan başımı biliyorum dayanamazdım ama ne yazık ki sen bilmiyordun küçüğüm.Sevgin öfke oldu ,öfken nefret..Canın daha az acısın,yaran daha çabuk iyileşsin diye nice yalanlar nice hayelden sevgililer türettim kendime.Ezdim geçtim seni,ama senin o sıralar göremediğin şey ezdiğim sen değil aslında kendimdi.Ve sonunda sen gittin.İçinde belki bir büyük nefret,belki bir küçük aşkla..

Evet küçüğüm,ben cesur olamadım sana,çıkıp meydanlara haykıramadım sevgimi,yumamadım gözlerimi,kapayamadım kulaklarımı…Korktum,korkuttular beni.Ben ikimiz için onların doğru bulduklarını yaptım….Bunun için bir özür borçluysam,affet artık beni…

Şimdi ikimizin hayatında da başkaları ve mutlu olabilme temennileri var.Umarım ki oluruz.Ben tüm bunları yazıp son noktayı koyduğum da zamanında söyleyemediğim her şeyi söylemiş,hayatımda geçmişimi temizlediğim şu günlerde aslında çok önce yapılması gereken bir işi yapmış olmanın verdiği rahatlıkla seni bu kez gerçekten içimde uğurlayacağım.Sen o zamanlar sonuna geldiğini bilmediğim gençliğimin son demlerinde bana ancak ilk gençlikte tadılabilecek kadar güzel ve saf duygular yaşattın.Yıllarımı geri saydırdın ve belki de gerçekten bir masal yaşattın.Hayatıma girdiğin için ve o yaşlarında pek az insanın yaşayabileceği bu duyguları yaşattığın için sana sonsuz teşekkür ederim.Umarım karşına hep doğru insanlar çıkar ve benle yaşadıklarını bir an bile düşünmeyecek kadar çok mutlu olursun…

Yolun açık olsun….