Dönüş Yolu..

Ankara’nın ayazında gecenin bir yarısında kalabalık bir minibüsün camına vuran sıkışık soğukluğundayım.Yanımda adam.Nedense bunca gündür özlem duyduğum adam yanımda ama ben çok mutsuzum.İçimde dinmeyen bir huzursuzluk var.Adam’ı da tersleyip duruyorum dakikalardır…

Ayaktayım ve Ankaralıların hiç te sevimli insanlar olmadığını düşünüyorum.Paraları toplayan adamı öldüresim var mesela.Dakikalardır durmadan ,hayvani bir iştahla beni kesiyor ,üstelik adamın belime dolanmış elini umursadığı bile yok…Nefret ediyorum bu şehirden diyorum adama.Suratım bir karış…Adam ne yapsın ki?

Sonra önümde oturan adama değiyor gözlerim.Nasıl benziyor Yarabbim!Önüne sarkmış bir iple boynuna bağlı gözlükleri,kırlaşmış saçları,elleri ve ellerinin üzerinde ki damarları…Belli yorgun,kucağında ödüle benzer bir şey ,bir yerlerden dönmekte belli.

Burnumun direği sızlıyor bir anda.Adam şaşıracak diye gözyaşlarımın akmaması için dua ediyorum.Ama olmuyor,ne kadar tavana da diksem gözlerimi o iki damla yol bulup akıyor.

Her yer babam oluyor,herkes babam kokuyor bir anda.O amca sarılsın bana istiyorum.O bana sarılsın ben katıla katıla ağlayayım boynunda.Babam diyeyim ,babacığım.Herşeyden vaz geçmeye hazırım bu uğurda ,yeter ki o adamcağız sarılsın bana…

Huzursuzluğumun sebebini anlıyorum o anda,sevdiklerini kaybetmiş insanlara mahsus bir özlem krizinin ortasındayım.Sonra adama bakıyorum ;o nasıl dayanıyor acaba diyorum?Öyle ya onun acıları benden büyük,paylaşmazda hem.Öyle üstün körü anlatır sanki başkasının acısıymış ta ona emanet etmişler gibi…Oysa nasıl isterdim paylaşabilmeyi…

Ankara’nın bozkırında yol almaktayım.Evime dönmekten sevinçli ,sevdiğim adamı geride bırakmaktan kederliyim.

Anladım ki hayatta hiçbir mutluluğum hüzne bulaşmadan benim olmayacak…Yada benim birini sevme şeklim bu galiba…

Hepinizi çok özledim…