Ben böyle değildim aslında…Ne oldu bana? Her şeye karşı isteğimi kaybettim,üstelik yazı yazmakta buna dahil.Dost blogları geziyorum,okuyorum,cevap yazamıyorum.Yazacak kelimeleri bulamıyorum.
Fotoğraf makinemin boynu bükük,martılar bana küsmüş,poz vermez olmuşlar artık bana.Bir türlü yola vuramıyorum kendimi,hep var bir bahane…
Omzumda kocaman kocaman yükler,sırtım bükülmüş hanidir altında ,artık taşımaz olmuş.Güvendiğim tüm dağlara taş yağmış,ben yine de güvenmeye devam etmişim.Çevremdeki herkesin beni sömürmesine izin vermişim,azıcık sevgi karşılığında gözlerimi yummuş gerçekleri görmez olmuşum.
Aşk dediklerim için alışkanlık olmuşum,ezbere sevmişler beni ,yalan olmuş tüm sevişmeler fark etmez olmuşum.
Hayel kurmuşum hep bir kenarda ama o hayelleri de erteler olmuşum,sanki çok uzunmuş gibi ömrüm.Tekleyen kalbimin sesini,damarlarımda ki kanın tükenişini duymaz olmuşum.
Herkese ağlamayı bilemediğimden yalandan gülebilmeyi,iyiyim ben diyebilmeyi öğrenir olmuşum.Ayağım tökezleyip düştüğümde el uzatan olmadığından güçlü görünmeyi de,bedellerini de iyi bilir olmuşum…
Birileri çocukluğumu,birileri gençliğimi çalmış,arkasında durduğum tek gerçeğim kalmamış ben hesap sormayı unutur olmuşum…
En nihayet sonunda ben kocaman bir yazık olmuşum…
2 yorum:
gerçekten tökezleyip düştüğünde yanında kimse olmamış mı? gençliğini, hayatını senden alan başkaları mı gerçekten??? hiç vazgeçmeyen bir kızla tanıştım bir zamanlar....
bunları ona anlatsam ne der acaba???
sevgiyle...
gene enrden çıktı bu melankoli söle bakalım başakım antidepresanım. Bi abi tokadı mı lazım hımm de bana.
Bu arada benim blogu takip listenden çıkarıp tekrar ekle o zaman güncelliyor
Yorum Gönder