Oysa ne çok şükür etmiştim Allah'a buldum seni diye.Buldum sanmıştım o yıllardır aradığım şeyi.Aynı frekanstaydık,en az benim kadar hatta fazlası var azı yok heyecanlıydın sende.Hayatım da ilk kez ben sustum,sen konuştun.Susarak anlaşılabiliyor oluşun keyfini sürdüm.O denizin kıyısında o bankta o ağacın altında 'biz'oluşumuzu uzaktan izledim.
Kabul olmuş duamsın dedim,imtihan olabileceğini hiç düşünmemiştim.Oysa sen bana değil meğer ben sana imtihanmışım hiç düşünememişim,ihtimal bile veremezdim ki...
Sonra söyledin bir hastalığın varmış,kime desem'sakın kızım uzak dur,olmaz yapamazsın 'dedi.Tabii kimseyi dinlemedim.Ah deli yürek ben! Ben zaten aklı bende olan en delisini istemiştim Allah'tan,en sevdiğim şarkıydı 'Bipolar' .Sen kesin benim için olandın.Hastalık mı dinlerdi bu benim sevmeye çok yetenekli kalbim.İyi ederdim seni,üstesinden gelirdik ikimiz bir olunca tüm dertlerin.
***
Bir kaç sene önce oğlumun süper kahramanlara sardığı bir zaman diliminde ,bir gün 'Anne bir süper gücün olsa ne olmasını isterdin ' diye sormuştu bana.Hiç duraksamadan ben şifacı olmak isterim,İnsanların hastalıklarını iyileştirmek isterim,bundan özel bir güç olamaz demiştim.Tabii oğlum uçmak yada görünmez olmak varken bu isteğimi anlamlandıramamıştı.
Oysa taa derinlerim de öyle bir yara vardı ki...
Annem; 13 sene yatalak yaşadı benim annem ve ona ben baktım.Küçücüktüm daha ...19 um da kaybettim.BEN ONU İYİLEŞTİREMEDİM!!!
Bugün 45 yaşımda fark ettim ki hayatıma sürekli sorunlu,iyileştirebileceğim insanlar alıyorum.İyileştiremediğim annemin yerine onları iyileştirip rahatlamayı umuyorum.26 yıl sonra çoook derinlerde bir yerde annemin ölümünden kendimi sorumlu tuttuğumu farkediyorum ve kendisine iyi gelmediğim için benimle yollarını ayıran adama ağlıyorum.
Ben galiba kimseye iyi gelmiyorum...
