Yıllardan Sonra ,Yollardan Sonra...
Anneannemin deyişiyle kirli çıkın gibi herşeyi saklama huyumdan mazi gözlerimin önünde,okudukça daha sevilesi bir hikayeye dönüştü .45 yaşındaki ben 35 yaşındaki sana aşık oldu.O zaman anlayamadıklarımı göremediklerimi bu yaşımda derin bir ahhh çekerek okumak,anlamak ve yeniden aşık olmak.
Sanki başkasına ait bir hikayeyi okur gibi okurken birden bire anımsayıverdim herşeyi.'Anımsadıklarının mutlu etmesi dileğiyle' diye yazmışsın bana hediye ettiğin kitabının içine...Anımsadıklarım yaktı geçti beni...
Sen de yansan ya benimle...
Oturup sakin sakin düşünüyorum senin üzerine.Aslında uzunca bir zamandır sürekli seni düşünüyorum.Uyumadan önce,gecenin 3'ün de sabahın 5'inde..
Önce bitiremediğim tüketemediğim bir öfke geliyor yerleşiyor içime.Madem bu kadar sevmiştin beni o zaman neden izin verdin gitmeme.Neden durdurmadın beni.Geç te olsa güç te olsa deneyebilirdin diye soruyorum sana kendi içimde.Üstelik ahh bir deneseydin,bir deneseydin benim tüm hayatımı değiştirebilirdin sen.Ben sana 'Kahramanımsın' demiştim.Kahramanlar kurtarmazlar mıydı sevdikleri kızı zor zamanlarda...Filmlerde öyle görmüştük...Hoş filmlerde evliliğe de 'Mutlu Son ' deniyordu.Oysa nerden bilecektim o mutlu son uğruna ben kendi sonumu hazırlamaktaydım ve kahramanım da beni kurtarmak yerine uzaktan seyirciydi olanlara...
Bana mı inanmamıştın,kendine mi?Yoksa aşkımız mı sahici gelmemişti sana?Ben sen olsaydım gerekirse zor kullanır genede kendimi dinletirdim sana...
Haksızlık ediyorum biliyorum sana ...
Tüm bunlar benim seçimimdi ve sen sadece saygı duyarım deyip kenara çekildin.Çok üzgünüm ama çok geç kaldım demiştin bana bir kere...Ahh keşke daha fazlasını deseydin be adam.Ah keşke gitme,yanlış yapacaksın gidersen,burada hala yaşamaya değer seni seven biri var,kal burada güvendesin deseydin.
Ve ayrıldı yollarımız...
Sen sessizliğinle beni içinden uğurladın ,ben son kalemi de kaybedince aklımca doğru olanı garanti olanı yapmaya koştum...Hem de ne koşuş...
Devam edecek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder