Nasıl Geçti Habersiz O Güzelim Yıllarım…

Artık duymayan bir sağır sultan kaldı ,evet 6 gün sonra benim doğum günüm.Üstelik bu sene diğerlerinden biraz daha özel çünkü 30. yaş günüm.3.ondalığa giriş,20’lere veda,genç insan kimliğine son…Artık 30 yaşındasın demek daha fazla sorumluluk,daha fazla olgunluk ve daha fazla sinir oldum şeylerden bir demet sanki.Tabii bir de hesaba bedeninin sana ihanetini katmak lazım.Sarkmaya başlayan uzuvlar artık iyiden iyiye kendini belli eden çizgiler,beyaz düşmüş saçlar.O kadar olsa yine iyi,senelerce yağlı olduğundan şikayet ettiğim cildim şimdi kuru,dokunsanız yumuşaklıktan bükülüp kırılan tırnaklarım şimdi fazlasıyla sert,gözlerimin altında torbalar oluşuyor ve saçlarım bir türlü sağlıklı görünmüyor,haa alakasız yerlerde biriken yağlardan dolayı daha kadınsı görünen vücut hatlarımı unutmamak lazım tabii.

Ama ben hala çocuğum!!!İçimde büyümemek için ısrarcı bir çocuk var hala.Çocuk kimliğimle,kadın kimliğim arasına sıkışmış kalmış gibiyim.Ben hala pamuk şekeri yiyip,pembeye boyanmış dilimi herkese göstermek istiyorum.Ben hala dondurmayı külahta seviyorum ve külahta dondurma yemenin en keyifli yanının gönlünce tüm yüzüne bulaştırmak olduğunu düşünüyorum.Ben hala nerde çizgili bir kaldırım taşı görsem sek sek oynamaya başlıyorum.Ben hala yolda gördüğüm tüm sokak hayvanlarını durup seviyorum ve ellerimi yıkamam gerektiğini aklıma getirmiyorum.Ve ben hala nerede bir çimenlik bulsam üstümde ne olduğuna aldırmadan üzerine seriliveriyorum.

Aslında yazmak istediğim şeyler bunlar değildi.Ama yazdım bir kere silmeye hiç niyetim yok.Zaten hiç sevmem ben silmeyi,ne hayatıma girenleri silebildim,ne kötü çıkmış fotoğraflarımı ne de babamın evinde duvarıma yazdığım yazıları…Bu aralar silebildiğimi keşfettiğim tek şey hafızamda ki anılarım….

Evet 30’uma az kaldı.İmalı şakalar yapanların ve depresyona girmemi bekleyenlerin aksine ben oturdum son 30 senenin muhasebesini yaptım.Sonuç;kocaman bir sıfır.Başkaları için yaşanmış bir hayat.Aman o üzülmesin,bu kırılmasın diye geçmiş koca 30 sene.Hep öncelik başkalarına tanınmış sanki.Oysa bu hayat benim.

Hal böyle olunca kalan 30 sene için tedbir almak gerek diye düşündüm ve 26 Haziran günü uygulamaya koyulmak üzere bir dizi kararlar aldım.Buyrun işte hayatımı kurtalma planım

1. Hayır demeyi öğreneceğim
2. Yalın ve net bir şekilde tam olarak ne istediğimi söylemeyi öğreneceğim ve ısrarcı olanlara karşı bende istediğimi yapmakta inatçı olacağım
3. Hayatımın önceliklerini başkaları üzülmesin diye değil kendim üzülmeyeyim diye yapacağım.
4. Duygusallığımı ve aile ağlarını beni sömürmek için kullananlardan hızlı bir şekilde bedeli ne olursa olsun uzaklaşacağım.
5. Bazılarını çok sevdiğim halde canımı yakıyorlarsa ,onları da hayatımdan çıkaracağım.En azından canım bir kere yanar.
6. Yapmak istediğim her şeyi yapacağım.Aklımda kalacaklarına anılarımda kalsınlar.

Şimdilik aklıma bu kadar geldi,başka aklıma gelen olursa sonra onları da ilave edip Sahibine Mektuplara koyacağım,koyacağım ki her an orada kendine verdiğin sözü tut dercesine dursunlar,unutmama izin vermesinler.

Belki hepiniz benim gibi hayatınızda başkaları için ödünler veriyorsunuz.Karşılığını alabiliyorsanız ne ala.Karşılıktan kastım,onlarda sizin için bir şeylerden vaz geçebiliyor aman o üzülmesin diyebiliyorsa,yoksa geç olmadan vaz geçin.Vaz geçin ve hayatınızın sahibi olun.

Sevgiyle Kalın…