Ne Olur Yağma Kar!!!

Akşamüzeri İstanbul beyaza boyanmaya başladı.Tüm güzel görüntüsüne ve beraberinde getirdiği sessizliğe rağmen sevmem ben karı…O öyle sessiz sessiz yağarken benim içim acır her seferinde…

Düşünürüm her seferinde ‘Ne yapacak bu gece sokakta yaşayan insancıklar ‘ya da ne bileyim zavallı hayvancıklar.Hadi hayvanlar bir ufacık delik bulsa ,tüylerinin de yardımıyla ısıtır kendini ,uyurlar belki.Peki ya insancıklar…Onlar ne yapacaklar?Yarın sabah haberlerde birkaç saniyelik haber olacaklar belki ‘Şu kadar insan donarak öldü diyecek bol makyajlı spikerin biri…Benim içim acıyacak…

Bir sıkıntım daha var benim bu gece …Ne kadar büyüdüysem de geçmedi işte bu!Güleceksiniz belki halime…Ölüler üşümez Başak diyeceksiniz,ama elimde değil işte…

Annem ve babam Üsküdar’da bir mezarlıkta karın altındalar şimdi.Üstelik ayrılar da…Bu gece kar örtecek üzerlerini ve benim gene göz pınarlarım şişecek…Biliyorum aslında artık orada bile değiller ve biliyorum ölüler üşümez ama elimde değil…Hem annemde sevmez benim gibi karı…Ne olur yağma kar…