27 Aralık 2009 Pazar

27 Aralık 1998


Tam 18 yıl,6 ay ve 1 gündür bu hayattaydım.Ve hayat kontrolsüzdü.O kadar hızlı akıyordu ki zaman ,ne yaptığımın yada ne yapmak üzere olduğumu düşünecek vaktim bile olmuyordu.


Annem uzun bir süredir hastanedeydi.Ama annem ben kendimi bildim bileli hep hastaneye yatar ve sonra tekrar eve dönerdi.O yüzden olsa gerek bu süreci umursamıyordum.Neler atlatmıştık biz bunu da atlatacaktık.9 yaşımdan beri tam 13 kez ameliyat olmuştu annem sonuncusunu 18. yaş günümde tamda beni doğurduğu saatte.Nedense hep güle oynaya ameliyathaneye giden annem bu kez hepimizi şaşırtmış ve ağlamaya başlamıştı.Anlayamamıştım,neden göğsünün alınacak olması bu kadar üzüyordu onu anlayamamıştım.Hoş ona kalsa uzun bir süredir var olduğundan haberdar olduğu kitleyi daha da saklayacaktı.Ben üniversite sınavına girmemekle tehdit edince mecbur kalmıştı ameliyat olmaya.Doktor yüzümüze karşı ameliyat olmazsa en fazla 6 ay yaşayacağını söylemişti.


‘Bugün 27 Aralık 1998,Tam 6 ay 1 gün geçti ameliyatın üzerinden.Ama annem sanırım babasının 12 gün önceki ölümünden de olsa gerek gitgide çocuklaşmaya başladı.Geçen gece ben eve giderken nasılda yalvardı gitme diye bana.Oysa zaten bir tek Cumartesi geceleri evde kalıyorum o da üniversiteye hazırlık kursuna devam edebilmek için.Onun dışındaki geceleri Cerrahpaşa’nın soğuk duvarlarına kafamı dayıyarak sandalye tepesinde hayal kurarak geçiriyorum.Kulağımın biri hep servisin girişindeki ankesörlü telefonda.Onun aramasını bekliyorum.Onun ;nişanlımın ,hayatımın aşkının ,Hakan’ın!!!Gündüzleri ise pencereden dışarı bakıp,Hakanın servisin önündeki kurumakta olan betona yazdığı ‘Kalbimsin ‘yazısını okuyorum tekrar tekrar.Bütün hastane bizim çok yakıştığımızı ve mutlu bir çift olacağımızı söylüyor.Hem annem de çok seviyor onu.Keşke şimdi askerde olmasaydı.Öyle ihtiyacım var ki ona.Üstelik taa Hakkari –Çukurca ya gitti.Aklıma kötü kötü şeyler geliyor,boğazım düğümleniyor ve sık sık Allah’a dua ediyorum O’nu bana bağışlasın diye.’


Bunları yazdım dersane çıkışı günlüğüme ve Cerrahpaşa’ya doğru yola çıkmak için otobüse bindim.Biner binmez,bir süredir Hakan’a örmekte olduğum atkıyı elime aldım.Bir an evvel bitirip ,ona sürpriz yapmalıydım.Görünce kimbilir ne kadar şaşılacaktı.Hiç beceremezdim böyle şeyleri…İlmek ilmek aşkımı örer gibiydim.Bir süre ördükten sonra başımı cama yasladım,buz gibi soğuktu dışarısı,karla karışık yağmur yağıyordu o gün İstanbul’da ve ramazan ayıydı.



Fındıkzade durağında indim.Cerrahpaşa’ya doğru çıkan yokuşu tırmandım yavaş yavaş.Bu yollardan yazın nasıl da neşe dolu inip çıkmıştık,hastaneye gidip gelirken Hakan’la.Hayeller kurarak sonunda hastaneye vardım.Acil kapısından girip ,sola döndükten sonra uzunca koridoru geçtim.İşte yedinci kata yani annemin kaldığı servise çıkan asansörün önündeydim.Çantamı kontrol ettim.Bir süredir yemek yiyemiyordu annem,doktor çorba ve puding vermemizi söylüyordu.Bende onun için dün gece annemin en çok sevdiği Tarhana çorbasıyla,muhallebi pişirmiştim.Hazır yemekleri hiç sevmiyordu annem.

Asansöre bindim.Önce en alt kata indi asansör.Kapı bir an için açıldı.O an bizim katın hasta bakıcısı ile göz göze geldik.Beni görünce yüzü değişti adamcağızın,sanki söyleyeceği çok mühim bir şey var gibiydi.Asansörü durdurmak istedi ama başaramadı,çok kalabalıktı içerisi.


İşte 7.kattaydık.Asansörden indim.Kafamı sağa çevirince bana arkası dönük duran ağabeyimi gördüm.Bir tuhaflık vardı,neden annemin yanında değildi.Birden yüzünü bana döndü.Gözleri kan çanağı gibiydi.O an beynimden binlerce düşünce geçti.Ama o geçmedi.Bana güçlükle ‘Annemizi kaybettik!’ dedi.Anlamadım,nerede kaybettiniz annemi dedim sinirli sinirli.Sandım ki bir test için bir yere götürdüler şimdi de bulamıyorlar.Ağabeyim katıla katıla ağlıyordu karşımda .Bedenim beynimden önce algılamış olacak ki gözyaşlarımın yanaklarımdan aşağıya aktığını hissettim bir an.Tüm gücümle ağabeyimi ittim .İnanmıyordum ona.Annemin yattığı odaya doğru koşmaya başladım.Herşey bir film gibiydi.Hemşireler beni durdurmaya çalıştı .Odanın kapısından içeri girdiğimde o yoktu.Babam annemin yatağının üzerinde oturmuş,denize doğru bakıyor ve ağlıyordu.Annem nerde diye bağırdım ona.Bana sarırmak istedi onu da ittim.Yan yatakta yatan kadıncağızı hayli tartakladıktan sonra annemin öldüğünü anladım ve kendimi tuvalete kitledim.


Ben o tuvaletin taş zemininden bir saat sonra on sene yaşlanmış bir kadın olarak çıktım.Benden geriye ne o şen şakrak genç kız kahkahalarım,ne delicesine sevdiğim adama duyduğum aşk kalmıştı.Ben o tuvalete genç bir kız olarak girdim,hayatından vaz geçmiş bir kadın olarak çıktım.

Çıktığımda ağlamıyordum.Odaya girdim ,son bir kez annemden kalanlara baktım.Babam her şeyini almak istiyordu annemim.İzin vermedim.Tekerlikli sandalyesini hastaneye bağışladım,Birkaç özel eşyasıyla Hakanın annesinin ,Meliha annemin getirdiği çiçekleri aldım ve çıktım.Annem çiçekleri çok severdi.Ne yazık ben o çiçeğe bile bakmayı başaramadım.


27 Aralık 2009;bugün tam 30 yıl ,6 ay ve 1 gündür hayattayım.Annem öleli ,beni bırakıp gideli tam 11 sene oldu bugün.Bir yerlerden beni izliyorsa pekte onun hayal ettiği kadın olamadığımı biliyorum.Affet beni anneciğim.Hayatta her şey planladığımız gibi gitmiyor,sende beni bırakıp giderken ,Hakan’ın bana sahip çıkacağını hayal etmiştin.Ama ben onu bile berbat ettim.Ne içimdeki öfke dindi,ne kıskançlığım geçti.Hatta arada hala tırnaklarımı bile kemiriyorum gene.Ve biliyor musun anneciğim,artık fotoğraflarımıza baktığımda o fotoğraflardaki benden çok sana benziyorum.Sen gittiğinden beri bir çok şey değişti,değişmeyen tek şey var anneciğim;papatyan,ayışığın seni hala çok ama çok özlüyor….Seni çook seviyorum anneciğim…


Annem ameliyat olduktan sonra tam 6 ay 1 gün yaşadı….



Ölmeden önce son görmek istediği kişi benmişim ve beni arayıp çağırmadıkları için asla bana söyleyeceği son sözleri öğrenememenin ızdırapı geçmedi.Belki de sırf bu yüzden hep eksik kaldım ben.Hep eksik ve yalnız….

17 yorum:

öykü dedi ki...

Basak ne yaptın böyle ah:(

okudugumda gozyaslarımı tutamadım

sana sımsıkı sarılıyorum
bazı seylerı bu kadar agır yasamıs olmandan doılayı cok cok cok uzgunum:(

Başak BAŞOL dedi ki...

Öykü'm,

Biliyorsun en son isteyeceğim şey seni üzmekti.Aklımdan da geçti yazarken ,pazar sabahını mahvettiğim için beni affet :(((

Sevgiyle Kal..

öykü dedi ki...

Ne demek affet...canım benım..
yasadıklarına benzer seylerı yasadıgım ıcın
cok ıcımde hıssettım acılarını..
sana kocaman sarılıp öpuyorum..
dılegım bundan sonra yuzun hıc golgelenmesın
sevgı dolsun hayatın..

papatya dedi ki...

Canim,neler yasamissin,ezilerek okudum.
Hayatin hep guzel gecsin guzel kardesim.
Kocaman opuyorum seni.

Başak BAŞOL dedi ki...

Öyküm,

Güzel kalpli kardeşim benim...Yanımda olduğun ve beni hissedebildiğin için çok teşekkür ederim sana...

Sevgiyle Kal...

Başak BAŞOL dedi ki...

Papatyam,

Hayat... Üzerine başka bir şey denmiyor.Bazen insan ne yapsa ne etse yazgısının önüne geçemiyor.Muhakkak böyle olmasının bir sebebi vardır diyorum ben.Onu da yaratıcı bilir işte...

İyi dileklerin için yürekten teşekkür ederim...

Sevgiyle Kal

Adsız dedi ki...

canımmm ben de o kadar duygualndım ki ne yazacağımı bilemiorum.Canım annen seni izliyor,madden yanında olamasa da manen hep yanında.Allah sana hep mutluluk dolu günler yaşatsın.Aynen annenin istediği gibi.seni çokkkkkkk seviyorum.

Başak BAŞOL dedi ki...

Kamikazecim,

İyi dileklerin için yürekten teşekkür ederim.Bahsettiğin arkadaşına mail yolladım.Umarım bir nebze olsun yaralarına merhem olabilmişimdir.

Sevgiyle Kal..

βЄƉΔЯƉЄм dedi ki...

Bazen sevdiklerimizin bizi terk etmelerine engel olamıyoruz,evet. Bunun için çok üzgünüm :( ama şu var ki gerçekten düşündüğümüzde, yaLnız olduğumuzu söyleyebilir miyiz? :/ bunu bir düşün bence... Bak ben burdayım! sen de hep yanımda :)

Başak BAŞOL dedi ki...

Bedardemcim,

Sen ne kadar büyük yürekli güzel bir insansın böyle...!Kocaman sarıldım sana...Sımsıkı..Ben de hep senin yanındayım...:)

Sevgiyle Kal...

DeliRapunzel dedi ki...

Sevgili Başak, nasıl derinden silkeledin beni bir bilsen...
o hastaneleri, cerrahpaşa'yı, Hasekiyi, tüm koridorlarını ezberlemişliğim vardır. bende annemi bekledim öyle aylarca, o günleri hatırlattın bana... acını anlamak, almak çok zor biliyorum ama bilki annen son sözlerini söyleyebilecek olsaydı eminim "seni ne çok sevdiğini" söyleyecekti... bu sevgi için tamamla kendini... mutlu ol. annen seni çok sevdi...

Başak BAŞOL dedi ki...

Sevgili Delirapunzel,

Önce sana benden kocaman bir hoşgeldin!!!Ne iyi ettin de geldin...

Senin gibi bir çok arkadaşıma kötü şeyler anımsattım bu yazıyla ve bundan ötürü üzgünüm...Ama işte onlarda bizim anılarımız...Ve açıkcası ben anılarımı ,özellikle unutmaya çalıştıklarımı burada sizlerle paylaşınca rahatlıyorum...

Son olarak,Allah hiç birimizi benzer sebeplerden o hastane koridorlarına tekrar düşürmesin...

Sevgiyle Kal..

Adsız dedi ki...

sağol canım benim o kadar iyi olmuş ki.yarasına merhem olabilmişsin.çokkk teeşkkürler.

Afet Ergü Şaşmaz dedi ki...

Sizi tanımıyorum, bilmiyorum ve görmedim de ama sizi şu an sanırım benim kadar kimse iyi anlayamaz, aynısı diyemem, herkesin acısı diğer duyguları gibi tektir, ama anlarım, bende annemi kaybedeli on yıl oluyor, ona sahip çıkamadım, evlat olarak bakamdım şartlardan dolayı, zaten insanı acıtan ölümü değil de, vicdanın töhmet altında kalması, sanırım sizden neredeyse bir jenerasyon büyüküm, 42 olucam haftaya ama yaş ne kadar büyürse büyüsün özlemler acılar küçülmüyor. her iki blogumda da Antolojideki şiirlerimin bağlantısı var, oradan MÜSADENLE(ANNEME) yazdığım şiiri okursan kendinide bu acıyıda daha iyi anlarsın, üzüntünün ortağı olduğumu biilmenizi isterim, sevgiyle kalınız.

Başak BAŞOL dedi ki...

Sevgili Gelincik,

Önce sana kocaman bir hoşgeldin benden!!!Acını anlıyorum ve sımsıkı sarılıyorum sana.Benim sarılmam sarmaz yaranı bilirim ama paylaşmak azaltır derler ızdırabı...

Şiiri aradım ama bulamadım bir türlü bana linkini yollayabilisen çok sevinirim...

Sevgiyle Kal..

aysema dedi ki...

Sana, sımsıkı sarılmak geçti içimden...
Sevdiklerimizi yitiriyoruz, yitireceğiz ne yazık ki...Bu konuda yapabileceğimiz bir şey de yok. Ama onlar hep içimizde, yüreğimizde değil mi?

Başak BAŞOL dedi ki...

Aysemacım,

Öyleler öyle olmasına da,çok erken gittiler be!

O günden beri herkesin tanıdığı en güçlü insanım ben.Açamadım içimde ki yaraları hiç kimseye,görmesinler diye ,güvenemedim.

Bende sana sımsıkı sarılıyorum...


Sevgiyle Kal..

SAYAÇ

Sitenizesayac.com