Sıkıldım…

Bugün yalnızım evde ve yol boyunca düşünerek geldim.Hayatımı düşündüm.Yapmak isteyip te ertelediğim her şeyi ,başkaları için şu yaşıma gelene kadar yaptıklarımı,önceliklerimin neden hep başkaları olduğunu düşündüm.

Hep basit bir hayat istediğimi söyleyip durdum şimdiye kadar.Bir evim ,bir kocam,bir oğlum olsun bana yeterdi.Ama bu kadar basit miydim ben sahiden?Bu muydu aynada gördüğüm kadın?

HAYIR!

Bu değil di!Bu kadar basit değildi.Kabul ediyorum artık,ben bu değilim.Bir kere adrenalin tutkunuyum ben,öyle sıradan kendi halinde ilişkiler bana göre değil.Nefret eder gibi sevmeliyim sevdiğimi ,öylesine keskin olmalı.Ölümle yaşam arasına sıkışmak gibi ,vazgeçilmez olmalı benim için.İkincisi ihtiras arıyorum ben;her şeye rağmen Sen diyebilmeli karşımdaki…Benim için bana özel bir şeyler yapabilmeli.

Üçüncüsü ;hala çocuğum ben.Büyümek işime de gelmiyor üstelik,çocukluğumu kabullenebilmeli karşımda ki..

Dördüncüsü ;ne kadar tabiatım kök salmaya can atsa da ,özgür ruhluyum ben.Her an gidebileceğimi hissetmem gerek,kalmak istersem istediğim için olmalı bu.

Beşincisi;beni ben oldum için sevmeli ,sevecek olan.Çünkü ben kendimi seviyorum.Hatalarımda en az doğrularım kadar benimdir.Kim benim için fedakarlık etti ki ben bu yaşımdan sonra birileri mutlu olsun diye fedakarlık edeceğim…

Yani uzun lafın kısası,bir kere daha psikoloğumun kulaklarını çınlatıp ,normal olmadığımı kabul ediyorum.Evet ben sokakta ki insanlardan farklıyım ve bundan dolayı da açıkcası çok mutluyum.İyi ki böyle olmuşum.

Hal böyleyken,dedim ki kendi kendime ;o zaman durma Başak! Yorma boşuna kendini diğer insanlar gibi olacağım diye.Yorma kendini bir evim bir yuvam olsun diye.İçinden gelen ne varsa onları yap!Hazır nefes alıyorken hala yaşamaya değer bulduğun ne varsa onu yap,daha fazla erteleme içinde ki sesi…;Nisan’da trenle Mardin’e git,fotoğrafla o gitmeyi çok istediğin şehri, mayısta motor sınavına gir ,al A2 ehliyetini,öğren motora binmeyi,sonra ver rüzgarın ellerine kendini…

Zaten yaşlanıyorum,bari güzel olsun finalim….