Evlilik Yıldönümü – Eve Dönüş

Bu yazıyı yazmayı hep erteledim,çünkü daha ilk satırdan gözlerim doldu.Ama bugün sizin evlilik yıldönümünüz belki de onun içindi bunca zaman beklemem.

Anneciğim,Babacığım,

Ben evime sekiz senedir hiç gitmedim.Evet babacığım sen öldüğünden beri…Zaten sen annemden daha iyi bilirsin annem bizi bırakıp gittikten sonra ben o evde kalmak hiç istememiş,sonunda bir tek gece içinde evi terk edip gitmiştim.Halbuki kalsaydım en azından seninle daha çok vakit geçirebilecektim ama öyle kızgındım ki sana ve aslında hayata…

Evim, daha on aylıkken gittiğim,tüm çocukluğuma,ilk gençliğime şahit ,bir türlü sevemediğim,sonradan bir de ağabeyime ve bana miras olan yer.

Evim;E 5 ‘te Cennet mahallesinde iner köprüyü geçersiniz,karşınızda Atatürk ormanı,o daha çevresine çitler gerirmeden önce tüm çocukluğum boyunca içinde deliler gibi oyunlar oynadığım orman.Ormanı takip ederek yol boyu yürümeye devam edersiniz.Sağlı sollu meyve ağaçları görürsünüz.Ne çok tırmanmışımdır tepelerine tüm çocukluğum boyunca…Sonra yol biter ,siz köşeden gene ormanı takibe devam edersiniz.Bir kaç ev sonra sağ tarafınızda iki katlı bir apartman;üst katta ilk kız arkadaşımın evi,Kemal Amcalar.Hemen yanında kedileri çok seven Nuray teyzeler altlarında dedikoduyu çok seven Güler teyzeler.Bahçe bitiminde su künkünden bozma iki basamak ve işte bizim evin bahçesindesiniz.İlk göreceğiniz babamla birlikte ektiğimiz benim yıllarca büyümediği için çok hayıflandığım sonradan birden boy atan çam ağacımız.Kapıya giden yolun sağ tarafında annemin mor sümbülleri.Ve işte kapı ziline giden 5 basamak.Benim yaylandıkları için üzerinde bolca zıpladığım ve sonunda çatlatmayı başardığım beş basamak…Basamağın bitiminde sarı camlı ,kahverengi boyalı demir kapımız ve doğum günü şarkısını çalan kapı zilimiz…

Ben o kapıyı çalamam anne.Anahtarım olduğundan değil.Anahtarım uyar mı onu da bilmiyorum ki.Kapı hala kahverengi ve demirden mi onu bile bilmiyorum ben anne.İçeri girince arada bir taşlık sonra dışı siyah içi beyaz bir tahta kapı olacak mı onu da bilmiyorum.Sonra portmantonun durduğu küçük bir koridordan geçip karşıma yukarıya çıkan merdivenler çıkacak,solum salon,sağım mutfak.Ben soluma dönemem anne.Ben salona giremem anne.Girersem ilk göreceğim şey yürüyemediğin için tam onüç sene üzerinde yaşadığın yatak.Girersem seni görmem lazım,girersem senin orada olmadığını ,yatağın orada olmadığını,hatta bütün mobilyalarımızın,babamın üzerinde televizyon seyrederken uyuduğu koltuğun bile orada olmadığını görmem lazım anne.

Ya odam,yeşil boyalı L şeklindeki odam.Nice sırlarımı gömdüğüm duvarlarına yazılar yazdığım,sevdiğim şiirleri astığım odam.Karyolam hemen karşısında gardolabım,yatağın bitiminde beyaz kütüphanem ve çalışma masam.Çekmecesinde ilkokuldan bu yana aldığım tüm karneler duruyor olmalı.Merdivene en yakın, sizinle,ağabeyimin arasında ki oda.Artık benim bir odam yok anne.Ne duvar yazılarım ,ne karnelerim,ne sevdiğim şiirler…Bana ait hiç bir şey kalmamış,bu oda bana yabancı benim değil anne.Ağabeyim hepimiz gidince değiştirmiş her şeyi.Sizin odanızda öyle,senden babamdan tek bir eser yok.Elbiselerini ihtiyacı olan birilerine vermiş.Düşünebiliyor musun anne senin elbiselerini başka bir kadın giyiyor şimdi.Babamın kileri de vermiş anne.Hani babamın hep giydiği kahverengi pardesüsünü başka bir adam giyiyor şimdi anne!!!

Babacığım hani bir kez çatıya çıkmak için dayadığın basamaklardan bende çıkıp peşinden gelmiştim de boyum kısa olduğundan bir türlü inmeyi başaramamıştım.Sonunda sen söylene söylene beni kucağına alıp indirmiştin.Artık çatı katına çıkan bir merdivenimiz varmış baba.Bir de çatı katında yaşayan güvercinlerimiz.Halbuki kör de olsa bizim bir kedimiz vardı baba.Kediler kuşları yemez mi???

Ben sekiz yıldır evime gitmiyorum anne.Gidersem o ev beni öldürecek anne.Gidersem gerçekleri görmem gerekecek anne.Gidersem sen olmayacaksın,babam olmayacak,gidersem anılarım olmayacak,çocukluğum,gençliğim,birlikte oynadığımız oyunlar,binlerce anımıza şahit eşyalar olmayacak anne.Gidersem ev üzerime yıkılacak,gidersem çam ağacımız küçülecek anne.Gidersem babam ölecek anne! Gidersem sen öleceksin anne!!!

Not:Pazar gününüzü mahvettiğim için beni affedin.Ama yazmam hatta o eve gitmem gerekiyor.Öykü’m umarım sen okumazsın.