Korkuttun Bizi Be Bebek…

Dün gece ki yazımı bir güzel haberle bitirmiştim.Bir doğum haberiyle.Masum minicik çevresinde neler olup bittiğinin farkında olmayan bir erkek bebek.İbrahim Bebek…

Bu gün bizi çok korkuttu İbrahim Bebek.Solunum yetersizliği sebebiyle başka bir hastaneye benim doğduğum hastaneye Bakırköy Doğum Hastanesine sevk edildi ve şu an orada müşahede altında.Ben bunca senelik kanka mı ilk kez ağlarken gördüm bugün.O minnacık şey nasıl da birkaç saatte koca bir adamın hayatını değiştirebiliyor onu anladım.

Akşamüzeri köprü trafiğini bile göz ardı ederek İbrahim Bebeği görmeye ve arkadaşımıza yalnız değilsin demeye gittik.İbrahim Bebek şimdi iyi.Yarın 1:30’da tekrar kontrol edecek onu doktoru ve umarım evine sevgili annesinin ve babasının,onu büyük bir özlemle bin bir heyecanla bekleyen ailesinin yanına gidecek.Bugün ömrümü ona vermesini diledim Tanrı’dan…Mutlu bir ömür olsun onunki…

Geri ev yolunda bir kez daha köprü trafiğinde dur kalk yaparken bu kez de önümde ki minibüste ailesiyle birlikte kim bilir nereye gitmekte olan iki afacan erkek çocuğuna takıldı gözlerim.Minibüsün en arkasında cama dayadıkları yüzleri ve elleriyle bana bin bir oyun oynadılar.Bende birkaç dakikalığına onlarla çocuk olup dil çıkarmaca ,nanik gibi o çocukluğa ait oyunlarına dair oldum.

Çocuklar ;öyle masum ve öyle içten ki her şeyleri…Bir gün bana da bir minicik ağız anne diye seslenecek mi yada sokakta avucumun içinde küçücük bir elin varlığını hissedecek miyim bilmiyorum.Öyle ya ben ki umutsuz aşklar gemisinin kaptanı ,vaktimi kalbimin esiri oradan oraya savururken,sevda başımda dumanken ve artık yaşamaya bile mecalim kalmamışken,nasıl anne denecek bana ki..Babasız anne olur mu ki…

Bunca koşuşturmanın içinde sanmayın ki aklıma hiç gelmedi,anmadım onu,istemedim yanımda.İnsan en çok dar zamanlarında istiyor sevdiğini yanında.O gözlerinin ta içine umutsuzluk bulaştığı anlarda istiyor ki uzatsın elini sarsın belini,çeksin kendine.Fısıldasın kulağının içine ben buradayım,yanındayım,her şey güzel olacak desin diye..Ama yok ki öyle biri benim ki hayalet sevgili…

Yarın psikolog randevum var ve ödevimi bile yapmadım.Bana kızacak neden bu ısrar diyecek biliyorum,muhtemelen gene ağlatacak,canıma okuyacak.Ama umrumda değil.Ben benim olmayacağını adımdan bile iyi bellediğim birini seviyorum.Benim hayalet bir sevgilim var.Hiç yanımda olmayacak,hiç dar anlarımda beni avutmayacak,sıcaklığıyla beni ısıtmayacak bir sevgilim var benim,henüz tanışmadığım.Hatta sevgilim bile değil o.O sadece sevdiğim…Şimdi bu şehirde bir evde uyumakta belki de alnında ki üç çizgisiyle.Hatta belki yanında onunda sevdiği var yada hayallerinde o şirin burunlu ,güzel gülüşlü kadın var.Benim asla yerinde olamayacağım kadın var.Yerinde olmak için ölebileceğim kadın var.Gene de sen mutlu ol ve seni benden daha çok mutlu ettiği için o da mutlu olsun.Biz olamadık ama siz mutlu olun…Mutlu kalın…